BiosBardia

O país dos libros en galego

Despois de arder. Capítulo 5

Home axustando a gravata. HIPPOPX.

Rosa Sánchez.

Crer para ver

Alexander Nerium aguantou con paciencia o exhaustivo control de seguridade e subiu o edificio no seu Mini Cabriu. Deu voltas e voltas ata acadar a última planta, unha azotea axardinada, desde a que se divisaba unha boa parte da cidade de Turín. Atravesou a porta principal e colleu o ascensor, a única vía para chegar ata o despacho de Marco Scoiattolo, o presidente do Complexo Atlantis.

Un corredor de carrara, con oficinas transparentes a ambos lados, conducía ao portón negro que daba acceso ao seu destino. En fronte da entrada, un home corpulento, inquedo e con mirada intelixente esperábao. Cubríalle as costas o gran respaldo dunha cadeira de deseño e as súas mans repousaban sobre un longo escritorio de madeira lacado nun branco que o camuflaba entre as paredes da mesma cor e a gran xanela panorámica. Os ficus, instalados en macetas de barro, rompían o monocromo nas esquinas da estancia. Na parte da esquerda, o Home de Vitruvio penduraba desde unha barra de aceiro no teito, inserido nun lenzo de liño que chegaba ao chan.

A sola dos zapatos do visitante, no seu paseo sobre o parqué, romperon o silencio, ao que continuou a voz grave do convite a tomar asento. O obxectivo da xuntanza era o informe sobre Vilaseca. O responsable de comunicación preparara un amplo dossier coas novas que saíran nos días posteriores ao incendio e citas sobre o lugar, case todas relacionadas coas celebracións e a peculiaridade dos rituais da Santiña. Engadía tamén as referencias que conseguira sobre a propiedade dos terreos.

–Ben –observou esperanzado, mesmo parecía que dos seus ollos saía un brillo distinto–. Necesito máis información sobre o lugar. Este tema debe ser levado con rigorosa discreción, aínda que enviarei o equipo de prospección xeolóxica para que faga algunhas medicións. Voulle dar unhas instrucións –Escribiu nun papel, dobrouno e introduciuno nun sobre–. Isto é para vostede. Como xa vai hoxe para Galicia, espero a súa chamada mañá a estas horas.

Alexander deixou o seu informe sobre a mesa e despediuse.

En canto quedou solo, Scoiattolo tomou a entrega e con gran destreza, nun só trazo, debuxoulle unha estrela de cinco puntas. Co seu móbil apuntando ao lenzo colgado accionou o desprazamento da barra de aceiro e da parede inferior. Daba acceso a un arquivo, que se iluminou cando el entrou. Con pegada dixital abriu unha disimulada porta metálica que agochaba unha caixa de madeira gornecida cunha pentalfa. Dentro dela había un pergamiño envolto en tea e mais sobres coma o que ía introducir.

Complexo Atlantis era a filial dunha multinacional dedicada ao negocio de materias primas en todo o mundo. Esta nova empresa abriu un campo de investimentos en enerxías renovables e na bioeconomía, que tiñan o apoio das autoridades desde que as Nacións Unidas aprobaran os Obxectivos 2030 e a Unión Europea iniciara unha estratexia de loita contra o cambio climático.

Mais non era a preocupación polo medio ambiente o que os movía á diversificación. A compañía investira en ámbitos xeopolíticos inestables que lles deran altos dividendos nalgunhas épocas, pero tamén grandes perdas e deterioro da súa imaxe cando as apostas foran erradas e arrastraran fondos de investimentos de varios países. Scoiattolo participara en reunións para apoiar a Primavera Árabe co fin de facerlles chegar os recursos que os rebeldes precisaban, pagados con petróleo que movían con barcos e oleodutos, facendo uso das súas redes de contactos. Non esquecía o cheiro a podre neses lugares de guerra nin os hospitais con equipos desbordados, xente amputada e berros de dor. Agora sentíase máis tranquilo, aínda que botaba de menos o xogo do poder, ese ter o mundo nas mans.

As habilidades de Marco non pasaran desapercibidas no sector en España. Desde que a súa empresa empezara a operar non tardara en modificarse a normativa para que a instalación de aeroxeradores non precisasen de estudos de impacto ambiental ou para que desaparecesen algunhas taxas municipais.

Desde o aeroporto de Milán, Alexander chamou a Frolinda para concertar o encontro do que falaran había algo máis dunha semana. Agora tiña máis temas que tratar, xa que, pensaba, sería unha boa axuda na investigación. Durante o voo repasou toda a información que lle entregara ao seu xefe. Lía titulares e recortes de prensa: “A alcaldesa indignada pola falta de apoios aéreos”, “Os veciños de Vilaseca xa están nas súas casas”, “A xestión do monte a debate”, “Incendios que nunca se viron”, “O lume pasou de largo en Vilaseca”, “Recupéranse as comunicacións na Costa da Morte”.

A curiosidade daba voltas na súa cabeza. Que quería investigar o seu xefe? Que dato lle chamou a atención? Que relación ten o lugar coa actividade da empresa?

Todas estas preguntas seguíanlle remoendo cando chegou ao día seguinte á ermida da Santiña, antes de verse coa amiga periodista. Repasou as ordes que lle entregara Marco no sobre. Eran sinxelas: xeolocalización, orientación, sacar fotos e chamalo desde o lugar. Alexander non daba creto. Non era capaz de facer ningunha delas. Era coma se o seu móbil se volvese tolo, á parte de non captar o sinal.

Nesas andaba cando viu achegarse unha rapaza co cabelo vermello e encaracolado.

–Bo día! Que o trae por aquí? Non será vostede un periodista?

–Buongiorno! Estou facendo un percorso para ver o que hai.

–Non será vostede da empresa esa de Atlantis?

–Ha qualcosa en contra?

–Noon. Pero, dígame, a vostede entrevistouno algunha vez Frolinda?

–Siii. Precisamente vouna ver oggi.

–Seino. Quedou con ela no parador despois de comer, señor Nerium.

–Sei ben informada.

–É que me pediu que a acompañase. Non lle gusta conducir soa –achegouse un pouco máis–. E dígame, non estarán pensando en plantar aquí algún viraventos? Vino facendo fotos e escribindo.

–Nooon. Non estou aquí por laboro –pronunciou as palabras mentres se dispoñía a camiñar en dirección á fonte–. Pódese beber? –E case perde o equilibrio ao tropezar nunha raíz que sobresaía no chan.

–Ata agora foi potable. Pero todo se está envelenando. Se non é con cinza é con outras pestes. Non se lles revolven as tripas con todo o que fan?

–A que se refire? A enerxía eólica non inquina –E o sorbo de auga que achegou á boca na cunca dunha man foille pola gorxa do aire, co que se lle desatou unha carreira de tose e tardou un pouco en poder falar.

–Refírome a encher todo o monte de pistas, de viraventos, de ruídos e a non deixarnos sitio para vivir –O enfado de Mariluz facíase visible.

–É o progreso. O prezo das enerxías renovables…

–Pero non terán que pagar sempre os mesmos, digo eu, mentres outros enchen ben os petos! Nin sequera nos rebaixan a tarifa eléctrica. Para nós non hai nada. Queredes aburrirnos ata que marchemos.

O italiano aínda non se recobrara da tose.

–Fáiseme tarde. Teño cose da fare. Adeus –Afastouse con paso lixeiro, camiño ao coche, e non tardou en esnafrarse contra o chan, co pé prendido noutras raíces.

Mariluz correu a socorrelo. Sangraba polo nariz e quedáronlle as mans, o queixo e un xeonllo feridos. Limpouse cun pano de papel e marchou correndo.

A ela deulle un ataque de risa. Foi tanto que sentou no chan. E viu como as raíces volvían ao seu lugar, enterrándose entre as follas.

–Pobre home. Non se vía fóra de aquí –era Isaura que se unía ás gargalladas.

As ramas empezaron a moverse enriba delas e non había vento. Mariluz, apoiada nas mais, mirou cara ás copas:

–Ride, ride. Vós tamén lle vistes as malas intencións –Despois tornou cara a Isaura–. Teño un mal presentimento –deixouse caer amodiño no leito do bosque e acomodou as mans debaixo da cabeza–. Isaura, quen es ti? Quen son eu? Quen é a Santiña?

–Eu son a gardiá deste bosque. Cada un ten a súa. Moitos nos chaman mouras. Ti es o que decidas ser. A Santiña é a Terra Nai que nos coida sempre.

–Onde vives? Por que non te ven os demais?

–Vivo aquí, no Entremundos, como as fadas, os trasnos, os gnomos… É un plano que os do teu mundo non poden ver, porque non cren. En realidade, os seres do Entremundos somos enerxía. As nosas formas poden variar, aínda que nos acomodamos nunha e non adoitamos cambiala.

–Pero eu véxovos, e os meus sobriños, ata os gatos.

–Porque credes, e ábrese o terceiro ollo, o que permite acceder a outros planos. Os seres que temos esa capacidade tamén podemos abrir as “Portas”.

–As “Portas”? Que portas?

–Si. Hainas en todo o mundo. Os druídas tamén as coñecían. A través delas chegamos ao poder e á sabedoría da Terra Nai, que nós empregamos para manter o equilibrio da vida. E tamén podemos ir ao Alén, aos mundos dos que morreron.

Mariluz ergueuse dun brinco:

–Queres dicir que eu podo falar cos mortos? Hai varios mundos dos mortos?

–Non tan axiña!!! Primeiro terás que facer a túa chave e iso non é doado. Quédache moito por aprender aínda.

–Teño que marchar, Isaura. Quedei de ir con Frolinda á entrevista co ferido –dixo cun amplo sorriso.

–Non sexas moi dura con el. Aínda pode ser o teu aliado.

6 thoughts on “Despois de arder. Capítulo 5

  1. Sempre é interesante ler unha face nova dunha historia. A primeira parte do capitulo penso que debía ser un pouco mais axil, hai alguns parágrafos que tratan sobre a que se adica a empresa que rompen un pouco o ritmo da lectura porque non semellan relevantes abondo.
    Tamen noto algo que, na miña opinion, cambiaría. Eu centraría o capítulo ou en Marco ou en Alexander. No momento en que Marco se pon a fuchichar misteriosamente co sobre na sua particular caixa forte eu desconectei un pouco, porque tiven a intuicion de uqe era só unha escena da que como lector non ía sacar nada. Se o narrador quixera dicirnos algo diríanolo claramente. Pero non quere. Enton, cando non queres contar algo o mellor é xa non metelo en escena. Así podiamos seguir todo o tempo con Alexander, que non ten tampouco toda a info uqe lle gustaria e o lector empatiza ben con el. E non meter ningunha escena na que el non estea presente.
    Está ben que a natureza lle dea unha malleira ó pobre italiano (un pelín cómica talvez), pero curiosamente aqui atopeime como se me metera nunha festa á que non fun invitado. Mariluz e Isaura sabían mais sobre as intencions de Alexander ca min. Pode ser que xa se falara diso antes e non o recorde, pero está claro que ese home xa foi xulgado e condenado e eu sei (mais ou menos) a razón, pero non teño claro como é que elas están tan seguras na súa hostilidade.
    Eu tentaria imaxinar toda a novela desde o punto de vista de mariluz (que ela estea nas escenas sempre), so dela. E ver se asi se entende ou fai falta outra perspectiva. As conversas con Frolinda poden compensar algunhas cousas. Este capitulo podia ter empezado con Mariluz atopandose con Alexander e tirar do fío desde aí e do que Frolinda lle poida dicir logo.
    A outra forma de contar a historia é usar varios puntos de vista, pero enton hai que ser coherentes e dar toda a info que poida revelar a escena na que aparecen. Nunca é bo describir accions das que o lector non comprende o alcance. Se os de atlantis son uns sectarios satanicos que qeuren chuchar o poder da santiña para dominar o mundo, pois dise e tirarmos para adiante. E se non se pode dicir, enton deixamolos a todos fora de cámara ata que se entere de todo a nosa prota.

  2. Neste capítulo amósasenos a cara do mal, os personaxes antagónicos das personaxes, iso está ben.
    O debuxo da multinacional resúltame algo forzado. Que tiren partido, como semella suxerir o texto, da axenda 2030, ou, aínda máis inverosímil para min, que financiaran a primavera árabe, son datos que me rompen algo a historia.
    Non entendo por que lle aporta a documentación en papel e non dixital, salvo que sexa importante na historia por algunha razón, é para min un dato anacrónico que compromete a complicidade coa narración, a non ser que sexa intencional e se explique máis adiante.
    Gustáronme os percances da tose e dos tropezos, fan o personaxe humano e desvalido nun territorio que non é o seu.
    Faime gracia que na túa narración e na miña aparezan “Portas”, que coincidencia.
    En canto á reflexión sobre a lexislación permisiva para a instalación de parques eólicos, penso que é importante, pero quizais simplifica de máis o que está pasando, coma se unha soa empresa operara en todo o mercado. Podíase falar dunha organización que as agrupara, ou algo así, para solventar iso.
    Gústame o humor neste capítulo.

  3. Unha empresa con sede en Italia, santiñas, pergamiños, un malo que ten unha habitación segreda, temos aquí unha chea de elementos que poderían derivar a proposta de Rosa a unha estética de best seller. E que non me desgusta para nada, gusto dos malos caracterizados de malos. O que si penso que a parte galega peca de educada, un pouco infantil as veces. Pegaríalle moi ben algunhas palabras malsoantes típicas da terra. O aparte de Scoiattolo tras a marcha de Alexander e os diferentes saltos xeográficos penso que poderían estar mellor marcados (mesmo cun reloxo), xa que pasamos de Turín a Milán, a Galicia e a Vilaseca nun saltos de paragrafo un pouco apresurados na miña opinión.

    Parabéns tamén a ti Rosa por chegar ao ecuador do torneo. Agora mesmo teño máis interese nos malos que nos bos, abríchesme o apetito malvado ; )

  4. Gústame moito a narración así como os relatos caricaturescos, que marcan moi ben a relación protagonista antagonista, parabéns. Se algo teño para suxerir quizáis sexa as conversas, algo máis naturais, e non tanto como teatrais senón literias, tratar de afinar máis a literalidade. Teño moitas ganas de seguir lendo, encántame esta proposta.

  5. Gústame a saída do escenario galego para espazos internacionais, algo pouco común na literatura galega, onde as cousas son ou dentro (case sempre) ou exclusivamente fóra (case nunca e sobre todo ficcións de migrantes). Non gostei tanto da caracterización un pouco teatral dos malos, e desa escena en que, como dicía o Lois, a natureza pega unha malleira. Non está mal en si, mais nada antes suxerira ese ton de comedia tan específico.

    Un dos grandes retos que vexo agora mesmo é a conciliación dun inimigo real, o capitalismo internacional encarnado nunha empresa italiana, con amigos sobrenaturais, a comezar pola Santiña. Nese contraste pode residir o suceso do texto, mais tamén todo o contrario: o sobrenatural pode empurrar todo o demais para o terreo da fábula, e por tanto infantilizalo. Suxeriría ter conta dese aspecto para que o equilibrio non se chegue a perder.

  6. Lendo este capítulo, ó comezo viaxéi ata Italia con todo rigor dunha empresa de grande calibre. Unha vez alí, todo iba ben na reunión hasta que me perdín porque non entendín o que se quiso transmitir “co misterio do sobre que deixara Marco”, despistoume. Bruscamente se chega a Vilaseca e no entorno misterioso arredor da Santiña volve a aparecer Isaura e M Luz coas súas “alucinacións, ilusións” que algo nos queren decir??. A Marco pásanlle cousas “exageradamente cómicas…demasiados detalles nese entorno”….iba cunha función técnica relacionada coa empresa Atlantis….e non me chegóu a reunión con Frolinda. Faltoume que esa entrevista non se chegara a facer.
    Un Enemigo totalmente real, Atlantis, mezclado bruscamente co mundo “irreal e ilusorio”. Hai un corte demasiado brusco da parte técnica dunha Empresa Internacional a máxica que se vive no contorno da Santiña. Quedo despistada e intrigada para o seguinte capítulo

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *